Wanneer neurofysiologie de SP-praktijk inkomt: Een raakvlak of glijvlak? 

Keynote presentatie Renate Geuzinge

Porges’ polyvagaaltheorie biedt een ‘harde' neurobiologische verklaring voor het ’softe' fenomeen van ‘je veilig voelen’ of ‘onveilig voelen’, ergens in je lijf, in de aanwezigheid van anderen. Het lijkt op dit moment wel dé theorie te zijn om een beroep op te doen als je werkt in de geestelijke gezondheidszorg. Maar vraag 10 mensen wat de theorie nou precies inhoudt, en je krijgt 10 verschillende antwoorden. Hier dreigt de theorie op een glijvlak terecht te komen. 

Het uit zich in vele opkomende interventies en technieken waarbij men zich vaak slechts op één deel van de polyvagaaltheorie richt: neuroceptie en activatie van het systeem van sociale betrokkenheid. De theorie biedt ook een plausibele neurofysiologische verklaring voor ernstige dissociatieve ervaringen van getraumatiseerden. Hierdoor begrijpen we nu hoe het lichaam als reactie op (herhaalde) levensbedreigingen anders afgesteld is geraakt. Met name het werk van Peter Levine, Bessel van der Kolk, Pad Ogden en Onno van der Hart heeft ertoe geleid dat de theorie ingang heeft gevonden bij de behandeling van complex trauma. 

Renate Geuzinge zet in haar presentatie de kaders op het vlak van de polyvagaaltheorie. Daarnaast zal zij de raakvlakken met aangrenzende disciplines, zoals de neuro-endocriene-immunologie, aanstippen waarin de nervus vagus eveneens een belangrijke rol heeft.